คริส ริชาร์ด จากเดอะวอชิงตันโพสต์ เชื่อว่ารีแอนนา "ทำให้รายการที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตของเธอนั้นดูง่าย"[3] โดยให้คะแนนเต็ม 5 ดาว มาร์ค โบมอนต์ จากดิอินดีเพ็นเดนต์ เรียกงานนี้ว่า "การคำรามแห่งความสำเร็จ"[4] เจสัน แลมเฟียร์ จากเอนเตอร์เทนเมนต์วีกลี เรียกว่า "ผลตอบแทนเดิมพันต่ำ" สำหรับรีแอนนา โดยนำเสนอ "ความเรียบ เก๋ไก๋ การสำรวจที่เป็นประโยชน์จากข้อเสนอที่ดีที่สุดของเพลงป็อปในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา"[5] โคลแมน สปิลเด จากเดอะเดลีบีตส์ แย้งว่า "การแสดงของรีแอนนาอาจไม่ได้น่าตื่นตาในระดับเดียวกับศิลปินเพื่อน ๆ ของเธอ แต่มันคือรีแอนนาอย่างชัดเจน เธอปล่อยให้โลกหมุนรอบตัวเธอ อวดพลัง และมีอิทธิพลหลายสิบปีราวกับว่าเธอแค่กำลังตอกบัตรเข้างาน"[6] ร็อบ เชฟฟีลด์ จากโรลลิงสโตน เน้นย้ำถึงเสน่ห์ของรีแอนนาเป็นเหตุผลว่าทำไมการแสดงจึงดำเนินไปได้ด้วยดีโดยไม่มีแขกรับเชิญหรือเซอร์ไพรส์อะไร อย่างไรก็ตามเขาสังเกตว่า เพลงของคานเย เวสต์ สองเพลงติดต่อกันอย่าง "All of the Lights" และ "Run This Town" เป็นอะไรที่ดู "แปลกมาก"[7]

จอร์จ วาร์กา จากเดอะซานดีเอโกยูเนียนทริบิว แสดงความคิดเห็นว่าการแสดงนี้เป็น "ชัยชนะของการออกแบบท่าเต้น" มากกว่าดนตรี โดยเสริมว่า "รีแอนนายัดเยียดเพลงมากมาย - ทำให้เป็นส่วนหนึ่งของเพลง - ชุดของเธอใส่มีเพียงไม่กี่คนที่จะมีโอกาสได้หายใจ นับประสาอะไรกับแรงฉุดและบิน"[8] ที่เอ็นเจ.คอม บ็อบบี โอลิเวียร์วิพากษ์วิจารณ์ตัวเลือกเซ็ตลิสต์บางรายการและรู้สึกว่ารีแอนนาขาดฝีมือการแสดง และให้ความเห็นว่า "การแสดงช่วงพักครึ่งนี้จะจบลงในฐานะหนึ่งในการแสดงที่เลวร้ายที่สุดในความทรงจำล่าสุด"[9] ดิแอธเลติก จัดอันดับให้เป็นการแสดงช่วงพักครึ่งที่ดีที่สุดเป็นอันดับสาม[10] ในขณะที่โรลลิงสโตนอยู่ในอันดับที่แปด[11]